ASERTYWNOŚĆ - stanowczość, która nie rani.

Pewnie nie raz znalazłyście się w sytuacji, w której zrobiłyście coś, do czego nie byłyście do końca przekonane, lub coś co wcale nie było dla Was dobre. Zrobiłyście to tylko dlatego, że namówili Was do tego rówieśnicy. Być może zrobiliście to, żeby zostać zaakceptowanym, żeby komuś zaimponować, popisać się odwagą, a może z obawy przed krytyką lub wyśmianiem, a może dlatego, że uważałyście, że inni są bardziej odważni i przebojowi  niż Wy. To się nazywa presja grupy a najlepszym sposobem na nieuleganie presji jest umiejętność zachowania się w sposób asertywny.

ASERTYWNOŚĆ TO TAKI STYL ZACHOWANIA, KTÓRY POLEGA NA OTWARTYM WYRAŻANIU SWOICH MYŚLI, UCZUĆ I PRZEKONAŃ Z JEDNOCZESNYM POSZANOWANIEM PRAW DRUGIEJ OSOBY.

To umiejętność zachowania się w sposób nieagresywny, nie powodujący cierpienia innych ani też własnego. Można powiedzieć, że osoba asertywna kieruje się dewizą: „Twoje prawa i potrzeby są równie ważne jak moje. Jeśli dochodzi między nami do konfliktu – poznajmy swoje punkty widzenia, uszanujmy je tak samo jak ich możliwą odmienność. Poszukajmy najlepszego dla nas obojga rozwiązania, być może czegoś ważnego się przy tym nauczymy. Jeśli uda nam się je znaleźć, to świetnie. Jeśli nie, to trudno, przynajmniej będziemy wiedzieć, że próbowaliśmy najlepiej jak umieliśmy i postąpimy każdy w zgodzie ze sobą”.

Asertywność jest umiejętnością nabytą – oznacza to, że nikt nie rodzi się z gruntu asertywny, a raczej w toku relacji z innymi lepiej lub gorzej rozwijamy tę umiejętność. Ludzie bardzo różnią się pod względem zdolności do bycia asertywnymi i nierzadko rozwijają się w kierunku znacznej uległości lub znacznej agresywności wobec innych. Innymi słowy mają ograniczony szacunek dla siebie (uległość) lub do innych (roszczeniowość, agresywność). Niewątpliwie osoby, które potrafią być asertywne są bardziej zadowolone z siebie, z relacji z innymi ludźmi i ogólnie cieszą się lepszym zdrowiem psychicznym. W dużej mierze jest tak dlatego, że potrafią zadbać o to co dla nich ważne, nie narażając przy tym na szwank swojego otoczenia.

Bycie asertywnym oznacza także umiejętność przyjmowania i wyrażania krytyki, pochwał i innych opinii, umiejętność reagowania w sposób nieuległy, w tym odmawiania. Jak więc asertywnie odmawiać, jeśli nie chcemy czegoś zrobić. Istnieje kilka sposobów.

Pierwszą z nich jest po prostu umiejętność jasnej, stanowczej, jednoznacznej odmowy, bez wikłania się w nadmierne usprawiedliwiania, tłumaczenia czy błagania o rozgrzeszenie; "nie dziękuję, nie palę", "dziękuję, ale nie skorzystam", "nie dziękuję, nie mam na to ochoty". To niemała sztuka, wymagająca wzięcia na siebie ryzyka, że rozmówca będzie miał to nam za złe, obrazi się, wyśmieje nas lub zrobi coś podobnego. Ale ryzyko to przynosi wyraźny zysk - wyzwolenie od niepożądanej zależności.

Kolejna strategia przydaje się wtedy, gdy rozmówca nie zadowala się naszą odmową i nie rezygnuje z nakłonienia nas do takiego działania, jakiego sobie życzy..Dobrze jest na tę okoliczność wiedzieć o technice zdartej płyty, która jest niczym innym, jak upartym powtarzaniem swojej odmowy tak długo, aż rozmówca się zniechęci.

Przydatna może być także technika pytania o strony dodatnie, na przykład: "co dobrego jest w paleniu papierosów?", " co dobrego jest w tym, że będę taki jak inni" itd., w zależności od tego jakich argumentów używa rozmówca.

Podobną funkcję spełnia technika wypytywania o strony ujemne, na przykład: "co złego jest w tym, że nie palę?", " co złego jest w tym, że jestem inna?", " co złego jest w tym, że stracę dobrą okazję?".

Zachęcam Was do stosowania tych technik odmawiania, gdy nie chcecie czegoś robić, bo wydaje wam się to głupie, nieodpowiednie, niebezpieczne. Odmawiając w sposób asertywny w brew pozorom nic nie stracicie, a wręcz zyskacie: niezależność, szacunek i pewność siebie.

Pozdrawiam .

A.G.